Leeswaarschuwing: het volgende verhaal bevat schokkende feiten.
Dinsdagmiddag ging onze Elmo nog eventjes naar buiten. Al na een half uurtje stond hij opeens een beetje paniekerig aan de achterdeur. We deden open en het beestje schoot naar binnen.
Hij zag er nogal aangeslagen uit en z'n staartje hing raar slap naar beneden.
De bodem zakte uit m'n maag en m'n benen werden een soort rubber, want wij zijn hier een beetje uit het lood geslagen door alle katten-trauma's van het afgelopen jaar. Maar ik kon toch naar hem toegaan en hij liet zich gewoon oppakken. Hij hijgde wel als een gek, had een rare staart en bij nadere inspectie bleek hij ook nog eens een flinke wond boven z'n rechteroog te hebben.
Die heeft gevochten, dacht ik, en is vast flink in die staart gebeten. En dat idee leek bevestigd te worden, toen hij ineens onze Alfred in de gaten kreeg en totáál uit zijn plaat ging. Complete hysterie, met grommen en blazen en enorme angst-ogen. Hij kroop van schrik onder de bank.
Na een telefoontje naar onze vaste dierenarts mochten we gelukking meteen langs komen.
Oudste met Elmo in mandje op schoot in de auto gezet en samen naar 'ome Cees' gereden.
Die hoorde ons verhaal aan, onderzocht het diertje eens grondig en zei met een hele serieuze blik dat het staartprobleem beslíst niet van een kattengevecht kwam.
'Daar is een auto overheen gereden, hier waar werveltjes horen te zitten, voel ik niks meer. Die zijn helemaal geplet.'
SLIK, daar viel voor de tweede keer de bodem uit mijn maag, want ik weet wat dat betekent. Dat kan alleen maar geamputeerd worden.
En dat was dan ook precies wat er moest gebeuren. Ik heb eerst eens (met permissie van de dierenarts) een potje stevig staan vloeken! %#^&#@*#$%@!!! Houdt het dan NOOIT op??
Oudste schoot licht-groenig weer terug de wachtkamer in, terwijl ik al poes aaiend samen met de dierenarts wachtte tot de narcose ging werken.
Toen hij eenmaal goed onder zeil was, werd eerst de hoofdwond gehecht. Die zag er toch wel uit als het resultaat van een vechtpartij, dus wie weet is hij wel in gevecht geweest in paniek geraakt en vervolgens voor een auto gekomen. Wie zal het zeggen?
Toen kwam het moment voor het behandelen van het staartje. Dat werd geschoren en daarna geamputeerd. Ik had er zelf toch ook even voorzichtig aan gevoeld en inderdaad, op de plek waar je normaal harde botjes voelt, was het nu helemaal zacht. Echt heel naar.
Daarna kwam de amputatie aan de beurt. Ik had geen idee of ik er naar zou kunnen kijken, maar ik voel me altijd moreel verplicht naar het diertje toe om er bij te blijven (en eerlijk is eerlijk, mijn verpleegstersbloed gaat er altijd een beetje sneller van stromen en ik ben dan gewoon nieuwsgierig naar hoe zoiets gaat), maar het stelde eigenlijk geen fluit voor!
Snips, met het schaartje en doormidden lag het staartje. Het afgeknipte stukje verdween plop in de vuilinisbak. Een hele rare gewaarwording.
Arme ziel....
De kant waar de staart aan het lichaam zit, was ook pijnlijk en slap, maar daar was verder niks te voelen, dus dat moet natuurlijk genezen.
Het verbaasde me wel dat er totaal geen bloed vloeide, maar volgens de dierenarts was het gewoon helemaal 'dood geslagen'. Daarom had hij er ook geen pijn aan gehad, Nóg niet, want als je er niks aan zou doen, gaat het natuurlijk wél ontzettend pijn doen en het sterft alsnog af.
Het eindje werd netjes gehecht en daar lag ons Elmo, met nog maar een halve staart.
Omdat hij nou toch onder narcose was, besloten we maar meteen ook te castreren en te chippen, anders moet dat over een maand alsnog.
En na een half uurtje stonden we weer buiten met onze gehavende boef. Een beetje misselijk, aangeslagen, verdrietig, alles door elkaar.
Misschien moeten we eigenlijk ook dankbaar zijn, dat het alleen de helft van zijn staart heeft gekost en dat hij verder niks mankeert.
En op een schaal van orkaanSandy-huis-en-haard kwijt en ontploffingen-in-Nijmegen stelt het natuurlijk helemaal geen bal voor, dat weet ik ook donders goed.
Want met die halve staart kan hij heel goed oud worden (als hij leert uitkijken voor verkeer!).
Maar hé, ik voel met toch rot, want verantwoordelijk. This was under MY watch...
