Herseninhoud

Zo, dat is weer even geleden, dat er hier wat gebeurde!
Maar dat gaat alleen op voor het bloggen, want in het echt gebeurt er meer dan genoeg. Soms is er zo veel te vertellen, dat je niet goed weet waarmee te beginnen en dan van de weeromstuit (wat een ráár woord is dat eigenlijk!) maar helemaal niks zegt.
Blijkbaar ben ik beter in staat tot digitaal zwijgen, dan in real life  ;)

Voor al die belangstellenden, is hier en update van het blauwe-smoelenverhaal:

De boel geneest voorspoedig en via bovenstaand stadium (foto van 18 febr.) 

ging ik naar dittem.  

Tot zover de buitenkant, die dus bijna weer normaal is. Het binnenwerk is weer een heel ander verhaal...

Een paar ondertanden zijn nog steeds licht verdoofd en de m'n kaken sluiten niet helemaal zoals dat hoort. En ik hoor jullie wel denken "die kon toch nóóít d'r mond dicht houden???" en dat is natuurlijk ook wel een beetje zo, maar ik kon óók altijd op m'n kiezen bijten en dat lukt momenteel nog niet goed. 

Bij veel dingen merk je daar niks van, zoals daar zijn chocolaatjes en engelse dropjes en boterhammen hagelslag. Maar bij het nuttigen van een gezonde salade of stamppot rauwe andijvie blijkt de (te platte) groente een beetje doelloos door m'n mond te zwerven, zonder dat het lukt om het fatsoenlijk te kauwen. 

Ook gebakken champignons en suddervlees blijken een vorm van taaiheid te herbergen die je als normaal-herkauwend mens totaal niet verwacht! 

Na enkele minuten heen-en weer gemummel met half-geplette etenswaren (en tot grote hilariteit van de gezinsleden om mijn rare capriolen), slik ik de zooi dan maar zo door. Ik denk dat mijn maag intussen een gebit heeft gekweekt!!

Morgen dus maar naar de kaakchirurg om het na te laten kijken, want hoewel ik me een erger dieet kan voorstellen dan een chocolade-dieet,  lijkt het me toch beter om er zo nu en dan iets gezonds in te gooien ;)

Anders zitten die paar kilootjes die ik er dan zo bloed-zweet-en-tranen-rennend af heb geknokt natuurlijk zo weer bij!

Dat lopen ga ik overigens op korte termijn weer oppakken, met goedkeuring van de huisarts. Ik wacht nog even op een sneeuw/ijs/stormloze dag en een lief gezinslid dat dan even mee kan fietsen, voor de zekerheid.

En een beetje tijd, want die zit ook van voor tot achter vol gespijkerd!

Ik  was dan wel niet op mijn achterhoofd gevallen, maar blijkbaar had ik met voorover vallen het een en ander los geschud, want er zaten een paar projecten te pruttelen in m'n hersenen, die er allemaal tegelijk uit wilden. 

Zo vroeg dit om aandacht: 

wat zó misschien wat cryptisch aandoet, maar waar ik binnenkort een, hopelijk verhelderende, blogpost aan zal wijden.

En dit wilde ook gráág een keertje moest ook opeens dringend afgemaakt worden:  m'n paddenstoelenboekje

 in oktober al aan begonnen en nu ein-de-lijk klaar! 

Tja, ik moest natuurlijk een beetje rustig aan doen tot ik de uitslagen van de dokter had, dus dan maar het nuttige met het aangename verenigen, nietwaar?

Maar ook dat project heeft recht op z'n eigen 'moment of fame' dus daar zal ik ook een aparte blogpost aan wijden. 

Toen ik afgelopen vrijdag de wekelijkse (martel)gang naar de Ap had gemaakt, kwam ik in de Zeeman dit tegen:

wat natuurlijk schrééuwde om meegenomen te worden en te worden verbreid.

Jaja, allemaal goed en wel, maar ondertussen was ik ook officieel geïnstalleerd als secretaris van de plaatselijke gymvereniging. Die telt ruim 400 leden, met flink wat activiteiten.
De laatste secretaris was ruim anderhalf jaar geleden stante pede vertrokken, met achterlating van een (in elk geval in mijn ogen) verschrikkelijk slecht bijgehouden secretariaat, dus daar wilde ik eerst m'n tanden in zetten voor ik aan alle creatieve uitspattingen toe mocht geven.

Daar ben ik het weekend dan maar eens goed voor gaan zitten. Notulen van de algemene ledenvergadering uitgewerkt, inclusief een grote bestuurswisseling (oooooh, wat ben ik blij dat ik ooit tegelijkertijd met Oudste aan de typlessen heb meegedaan). Vervolgens voor de Kamer van Koophandel 6 uitschrijvingen en 10 inschrijvingen geregeld, met bijbehorende handtekeningen en kopietjes identiteitsbewijzen. En vervolgens zo goed mogelijk de verwaarloosde map van het secretariaat geordend. Ik typte me de blaren en  kon geen papierwerk meer zíen!

En toen zakte ik zondagmiddag een beetje verflubberd op de bank met een kopje thee en daar lagen die breinaalden en bolletjes wol me aan te staren. 

Daar moest o-gen-blik-ke-lijk wat mee gedaan worden!! Ik zocht wat instructies op, greep de naalden (heipalen nummero TIEN!!) en begon gewoon

Er kwam nog zoiets pietluttigs als eten koken en afwassen tussendoor, maar daarna kon ik gelukkig weer verder.

 En  na een paar uurtjes was ik weer helemaal Zen en blij en tevreden en eigenaar van dit ...eh.... Dinges

Oudste vond hem ook helemaal geweldig en meneer Zeeman had nog wat andere kleurtjes liggen,  dus voorlopig kan ik nog even therapeutisch verder!

Al die warrige herseninhoud weer rechtgebreid  ;)

Moeders mooiste (niet).

Inmiddels zijn we drie dagen verder en ontwikkelt mijn persoonlijk kleurenpalet zich zo:

Vanmorgen mocht ik me om  8.10 uur bij de dokter melden. Om hechtingen te laten verwijderen, maar ook om even door te spreken van 'hoe nu verder'.

Die heeft mijn hele verhaal eens aangehoord en kwam zo'n beetje tot dezelfde conclusie als ik. 

"Dat wordt een lastig geval"(ik neem daarbij voor het gemak maar aan dat hij mijn ongeval bedoelde en niet mij persoonlijk, haha). Maar dikke kans dat er achteraf gewoon geen oorzaak gevonden gaat worden. Vooral niet omdat er zowel voor als na het vallen geen symptomen te vermelden waren die op een onderliggend cardiologisch/neurologisch of wat voor 'ogisch'  probleem dan ook zouden wijzen. 

Voor de zekerheid wilde hij wel wat dingen laten nakijken (túúrlijk, helemaal mee eens!), dus werd er, nadat de hechtingen eruit waren, een ECG gemaakt. Tijdens het gesprek had hij al pols gevoeld en bloeddruk gemeten - niks bijzonders, licht verhoogd. Ja, dat was ook geen nieuws natuurlijk.

Daarna door om bloed te laten prikken en dan kom ik woensdag weer bij hem terug om alle uitslagen even door te nemen. 

Verder aangegeven dat de 3 ondertanden nog gevoelloos zijn en dat ik mijn mond niet goed dicht krijg (alwéér niks nieuws, ha!) maar ook niet goed open. Daar keek hij niet eens naar, maar zei meteen: "Laat je tandarts er maar even naar kijken joh!" Is ook zo, die is ter zake kundiger. 

Daar kon ik om 11.45 terecht (die was eerst verbaasd dat ik niet eerder was gekomen, maar bedacht toen zelf heel snedig: "u had vast iets anders aan uw hoofd". Haha, de lolbroek.).

Maar hij heeft de tanden bekeken, beklopt (toen vond ik hem even niet zo aardig) en vervolgens gefotografeerd. Aan de wortels waren gelukkig geen beschadigingen te zien, maar over de zenuwen kon hij niks zeggen. 

De kanaaltjes zijn erg smal en als die vol bloed staan, kan het zomaar eens dat de zenuwen in de verdrukking komen en afsterven. Het kan zich ook spontaan herstellen. Dat is een kwestie van afwachten. 

Over een paar maanden herhaalt hij de foto en dan kunnen we misschien meer zien/zeggen. Als ik tussentijds meer klachten krijg, moet ik wel terugkomen, dan wordt het een zenuwbehandeling. 

Dus nu graag even allemaal heel hard meeduimen van niet, want die vind ik zooooooooooooooooooooo akelig!!

Over het niet goed openen/sluiten van de mond, wilde hij graag de mening van de kaakchirurg. Die kan dan eerst een foto maken van de mond rondom en dan zie je ook de kaakgewrichten, dus daar kreeg ik een verwijskaart voor mee. 

Nou, in Spijkenisse kan ik al op 12 maart terecht en in Rotterdam op 15 maart. Dat lijkt me wat aan de late kant. 

Ik wil maandag nog even naar de kaakchirurg in Dirksland bellen (komt ook in Hellevoetsluis) of die eerder plek hebben (het was inmiddels na half vijf dus die waren al dicht) en als het daar ook zo lang duurt, dan zal ik nog even met de tandarts overleggen of dat het beter is dat hij er spoed achter zet. 

Eerlijk gezegd, baart die mond me nog het meeste zorgen....

Verder knapt de boel enorm goed op: korsten zijn er af, hechtingen eruit, de wonden aan de binnenkant van de lippen bijna helemaal weg. De paarse ogen worden al aardig geel en de pijn valt ook ontzettend mee. Zolang ik maar niet tegen de kin of neus stoot, want dan springen me spontaan de tranen in de ogen....

Dank voor al jullie lieve belangstelling en vertroostende telefoontjes. Voor jullie het door hebben ben ik weer up & running hoor!!

Kleurrijk figuur.

Nou? Is toch niet teveel gezegd?
Het wordt steeds fraaier.....

Het is maar goed dat ik al getrouwd bén. 

Met een kleurenblinde man   ;)

Slaap er eens een nachtje over...

Nou, dat heb ik gedaan, maar om nou te zeggen dat het er van  is opgeknapt.....

Wat denken jullie: is het meer voor de carnaval of voor Halloween?

't Is dat m'n kaken het niet toestaan, maar anders zou ik er zelf om kunnen lachen. Soort van  ;)

Het was een gok...

Leeswaarschuwing: errug lang verhaal en enge plaatjes!

Vandaag werden er hardloopwedstrijden georganiseerd in onze achtertuin kan ik haast wel zeggen.
Een kilometertje van ons huis is bij de nieuwe sportvelden een fonkelnieuwe atletiekbaan aangelegd. Daarvandaan loopt atletiekvereniging Voorne.

In het kader van de "ben nou toch al gek bezig met dat hardlopen" en "dat wil ik ook wel eens meemaken"  heb ik me opgegeven voor de Rijnmond-loop: het 10-kilometergedeelte van de Marathon van Rotterdam in april.
Man van Vriendin, loopt al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren hard en heeft dan ook een enorme ervaring met die Marathon, raadde aan om dan eerst een paar wedstrijdjes in de regio te lopen om een beetje ervaring op te doen.
Goed plan, dus ik besloot me te wagen aan de 10 km. Het hoofdgedeelte liep de 10 Engelse Mijlen, maar dat is 16 km en dus nog een flink stukkie 'out of my league'. Maar die 10 km die loop ik inmiddels al een poosje, die durfde ik wel aan.
Het enige wat een beetje spannend was, was het weer. Er viel gisteravond hier een pak sneeuw van ruim 8 cm en dat bleef grotendeels liggen vandaag.
Geen idee hoe dat er op de polderweggetjes uit zou zien....
Maar na lang wikken en wegen besloot ik toch mee te doen, ook al omdat het er buiten zo geweldig lekker uit zag. Zonnetje, witte weilanden, beetje het wintersportgevoel.
Ik nam me voor dat als het onderweg erg slecht/glad was, ik gewoon rustig naar huis zou wandelen. Geen risico.

Ik schreef me in, deed het startnummer op mijn jack en voelde me heel stoer en lid van de familie. Ha, ik had er zin an!
Eindelijk werden we 'weggeschoten' en daar ging ik. Met dezelfde muziek in mijn oortjes als tijdens al m'n trainingen, met handschoentjes aan en een hoofdband voor de oren. Het was koud, maar niet erger dan ik de afgelopen weken had meegemaakt.
Ik startte achteraan het veld en besloot dat dat wel een goede plek voor mij was. Geen mensen om me heen die me ongewild naar een ander tempo op zouden drijven en gewoon rustig m'n kilometertjes dravend.
En hé, iemand moet toch ook de laatste zijn, niet waar? Anders hebben die bezemwagens ook geen fluit te doen.

Na één kilometer haalde ik zelfs twee dames in, maar die bleken te lopen voor de 5km, dus na een poosje gingen die een andere kant uit en was ik toch weer de laatste.
Maar ik liep lekker, muziekje toeterde lekker in m'n oren, en ik begon ook lekker warm te draaien dus de handschoentjes en hoofdband konden in m'n zak.
Twee keer kwam ik langs dezelfde mensen, die de oversteekplaatsen voor ons bewaakten en in eentje herkende ik één van de huisartsen uit Brielle.
De laatste keer kwam hij langszij met de auto, groette me vrolijk en zei dat ik vooral op m'n eigen tempo door moest blijven lopen en dat hij het wel leuk vond dat ik kon lachen onderweg.

Ik rende nog een stuk alleen over een slechte dijk: veel halfgesmolten en weer bevroren sneeuw, met bobbels en glibberstukken. Maar ik keek goed uit, nam kleine stappen en kwam heelhuids bij het mooi schoongeveegde fietspad.
Inmiddels was ik bijna op de helft en had het gevoel dat het een makkie zou worden. Ook al had ik op dat stuk stevig tegenwind.
Op dat moment begon ook m'n favoriet 'powersong' van Eminem (lose yourself)  en ik liep lekker in het ritme en bedacht me dat ik me opeens zo raar voelde en ....................................................wist vervolgens  helemaal niks meer. NIKS!

Het eerste wat ik daarna weet is dat ik niet begreep wat ik nou toch eigenlijk zag? En het duurde heel even voor ik doorhad, dat ik gewoon tegen de sneeuw aan lag te kijken, omdat ik daar met mijn snufferd in lag.
Hè??? Da's gek!?!?
Ik snapte er echt geen fluit van, ben overeind gekrabbeld en maar een beetje gaan lopen. Eigenlijk voelde ik op dat moment nog niet veel, maar op een gegeven moment zag ik het bloed op m'n jack druipen. Ik voelde aan m'n gezicht en had meteen de handen vol bloed. Kennelijk was de boel een beetje verdoofd doordat ik met m'n gezicht in de sneeuw had gelegen. Maar ik bloedde als een rund
Dat was het moment dat ik bedacht dat ik beter Manlief zou kunnen bellen om me op te halen, want dat er iets helemaal niet in orde was.

Kennelijk had niemand het zien gebeuren, omdat ik de achterste was en Bezemwagen-Huisarts net een stukje verder van het fietspad af  reed.
Op dat moment kwam er iemand van de organisatie naar me toe fietsen en die regelde dat ik een stukje verder opgevangen werd door Huisarts, die er vrij vlot aan kwam.

Die vroeg me natuurlijk het hemd van het lijf, maar verder kon ik hem ook niet zo veel vertellen.... Ja, ik was volgens mij wel weer helder. Nee, ik was niet lang 'out' geweest, want Eminem zong nog gezellig toen ik opstond. Nee, ik had geen hoofdpijn, niet misselijk. Nee, buiten m'n gezicht deed niets anders pijn. Ja, m'n spullen lagen nog in het clubhuis. Ja, ik had gewoon gegeten en gedronken.
Nee, ik had verder ook geen idee wat er gebeurd was.

Om een lang verhaal kort te maken: ik werd meegenomen naar het clubgebouw voor nadere inspectie (na het bloed af te hebben gewassen) en daar bleek er een flinke wond in de kin, die gehecht moest worden. Huisarts had geen hechtspullen bij zich, dus Manlief werd gebeld en die nam me mee naar de huisartsenpost.

Weer dezelfde vragen uiteraard, maar ik kon er nog steeds niks helderders over zeggen, dus begon het oplapwerk.
4 prikken in de kin, lekker schoonmaken met alcohol (bah, wat een sadiste!!) daarna 3 hechtingen. Wondlijm op neus en kin. Tetanus-shot (au!) en antibiotica-receptje mee.

De schade? Ik wou dat ik kon zeggen dat het mee viel, maar dat is niet geheel waar....
Kennelijk ben ik vol op m'n bek gegaan (excusez le mot) en m'n kin en neus hebben de klap opgevangen, waarbij blijkbaar ook m'n tanden op elkaar zijn geknald. Achteraf is het eerste wat ik aan de fietsmeneer heb gevraagd: "heb ik al m'n tanden nog?"  Waar denk je aan hè, op zo'n moment? ;)

Dus:
-wond onder kin, met 3 hechtingen
-schaafplek voorkant kin
- flinke bloedneus en schaafplek neus, (die vertoont inmiddels gelijkenis met een aangereden eigenheimer...)
- tanden door bovenlip
- tanden door onderlip (flink gat in mond tussen lip en ondertanden)
- blauwe plek oogkas, waarschijnlijk waar m'n bril in m'n gezicht is geramd (die ik overigens nog gewoon op had, hoe weird is dat?)
- toch ook geschaafde zere knie (maar hoera! broek nog heel)
- zere kaken door de klap
en m'n ondertanden zijn nog behoorlijk gevoelloos...


Plaatjes? Tuurlijk, heb ik ook............ (zwakke magen misschien beter even doorscrollen!)

Wat een gok hè? Ziet er niet uit.
Tja en verder? Ach weet je, de boel zal wel weer helen hoor. Daar zit ik niet zo over in.



Maar wel een beetje over m'n hardloopcarrière, want een beetje vreemd is het natuurlijk wel......