Translate

zondag 10 februari 2013

Het was een gok...

Leeswaarschuwing: errug lang verhaal en enge plaatjes!

Vandaag werden er hardloopwedstrijden georganiseerd in onze achtertuin kan ik haast wel zeggen.
Een kilometertje van ons huis is bij de nieuwe sportvelden een fonkelnieuwe atletiekbaan aangelegd. Daarvandaan loopt atletiekvereniging Voorne.

In het kader van de "ben nou toch al gek bezig met dat hardlopen" en "dat wil ik ook wel eens meemaken"  heb ik me opgegeven voor de Rijnmond-loop: het 10-kilometergedeelte van de Marathon van Rotterdam in april.
Man van Vriendin, loopt al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren hard en heeft dan ook een enorme ervaring met die Marathon, raadde aan om dan eerst een paar wedstrijdjes in de regio te lopen om een beetje ervaring op te doen.
Goed plan, dus ik besloot me te wagen aan de 10 km. Het hoofdgedeelte liep de 10 Engelse Mijlen, maar dat is 16 km en dus nog een flink stukkie 'out of my league'. Maar die 10 km die loop ik inmiddels al een poosje, die durfde ik wel aan.
Het enige wat een beetje spannend was, was het weer. Er viel gisteravond hier een pak sneeuw van ruim 8 cm en dat bleef grotendeels liggen vandaag.
Geen idee hoe dat er op de polderweggetjes uit zou zien....
Maar na lang wikken en wegen besloot ik toch mee te doen, ook al omdat het er buiten zo geweldig lekker uit zag. Zonnetje, witte weilanden, beetje het wintersportgevoel.
Ik nam me voor dat als het onderweg erg slecht/glad was, ik gewoon rustig naar huis zou wandelen. Geen risico.

Ik schreef me in, deed het startnummer op mijn jack en voelde me heel stoer en lid van de familie. Ha, ik had er zin an!
Eindelijk werden we 'weggeschoten' en daar ging ik. Met dezelfde muziek in mijn oortjes als tijdens al m'n trainingen, met handschoentjes aan en een hoofdband voor de oren. Het was koud, maar niet erger dan ik de afgelopen weken had meegemaakt.
Ik startte achteraan het veld en besloot dat dat wel een goede plek voor mij was. Geen mensen om me heen die me ongewild naar een ander tempo op zouden drijven en gewoon rustig m'n kilometertjes dravend.
En hé, iemand moet toch ook de laatste zijn, niet waar? Anders hebben die bezemwagens ook geen fluit te doen.

Na één kilometer haalde ik zelfs twee dames in, maar die bleken te lopen voor de 5km, dus na een poosje gingen die een andere kant uit en was ik toch weer de laatste.
Maar ik liep lekker, muziekje toeterde lekker in m'n oren, en ik begon ook lekker warm te draaien dus de handschoentjes en hoofdband konden in m'n zak.
Twee keer kwam ik langs dezelfde mensen, die de oversteekplaatsen voor ons bewaakten en in eentje herkende ik één van de huisartsen uit Brielle.
De laatste keer kwam hij langszij met de auto, groette me vrolijk en zei dat ik vooral op m'n eigen tempo door moest blijven lopen en dat hij het wel leuk vond dat ik kon lachen onderweg.

Ik rende nog een stuk alleen over een slechte dijk: veel halfgesmolten en weer bevroren sneeuw, met bobbels en glibberstukken. Maar ik keek goed uit, nam kleine stappen en kwam heelhuids bij het mooi schoongeveegde fietspad.
Inmiddels was ik bijna op de helft en had het gevoel dat het een makkie zou worden. Ook al had ik op dat stuk stevig tegenwind.
Op dat moment begon ook m'n favoriet 'powersong' van Eminem (lose yourself)  en ik liep lekker in het ritme en bedacht me dat ik me opeens zo raar voelde en ....................................................wist vervolgens  helemaal niks meer. NIKS!

Het eerste wat ik daarna weet is dat ik niet begreep wat ik nou toch eigenlijk zag? En het duurde heel even voor ik doorhad, dat ik gewoon tegen de sneeuw aan lag te kijken, omdat ik daar met mijn snufferd in lag.
Hè??? Da's gek!?!?
Ik snapte er echt geen fluit van, ben overeind gekrabbeld en maar een beetje gaan lopen. Eigenlijk voelde ik op dat moment nog niet veel, maar op een gegeven moment zag ik het bloed op m'n jack druipen. Ik voelde aan m'n gezicht en had meteen de handen vol bloed. Kennelijk was de boel een beetje verdoofd doordat ik met m'n gezicht in de sneeuw had gelegen. Maar ik bloedde als een rund
Dat was het moment dat ik bedacht dat ik beter Manlief zou kunnen bellen om me op te halen, want dat er iets helemaal niet in orde was.

Kennelijk had niemand het zien gebeuren, omdat ik de achterste was en Bezemwagen-Huisarts net een stukje verder van het fietspad af  reed.
Op dat moment kwam er iemand van de organisatie naar me toe fietsen en die regelde dat ik een stukje verder opgevangen werd door Huisarts, die er vrij vlot aan kwam.

Die vroeg me natuurlijk het hemd van het lijf, maar verder kon ik hem ook niet zo veel vertellen.... Ja, ik was volgens mij wel weer helder. Nee, ik was niet lang 'out' geweest, want Eminem zong nog gezellig toen ik opstond. Nee, ik had geen hoofdpijn, niet misselijk. Nee, buiten m'n gezicht deed niets anders pijn. Ja, m'n spullen lagen nog in het clubhuis. Ja, ik had gewoon gegeten en gedronken.
Nee, ik had verder ook geen idee wat er gebeurd was.

Om een lang verhaal kort te maken: ik werd meegenomen naar het clubgebouw voor nadere inspectie (na het bloed af te hebben gewassen) en daar bleek er een flinke wond in de kin, die gehecht moest worden. Huisarts had geen hechtspullen bij zich, dus Manlief werd gebeld en die nam me mee naar de huisartsenpost.

Weer dezelfde vragen uiteraard, maar ik kon er nog steeds niks helderders over zeggen, dus begon het oplapwerk.
4 prikken in de kin, lekker schoonmaken met alcohol (bah, wat een sadiste!!) daarna 3 hechtingen. Wondlijm op neus en kin. Tetanus-shot (au!) en antibiotica-receptje mee.

De schade? Ik wou dat ik kon zeggen dat het mee viel, maar dat is niet geheel waar....
Kennelijk ben ik vol op m'n bek gegaan (excusez le mot) en m'n kin en neus hebben de klap opgevangen, waarbij blijkbaar ook m'n tanden op elkaar zijn geknald. Achteraf is het eerste wat ik aan de fietsmeneer heb gevraagd: "heb ik al m'n tanden nog?"  Waar denk je aan hè, op zo'n moment? ;)

Dus:
-wond onder kin, met 3 hechtingen
-schaafplek voorkant kin
- flinke bloedneus en schaafplek neus, (die vertoont inmiddels gelijkenis met een aangereden eigenheimer...)
- tanden door bovenlip
- tanden door onderlip (flink gat in mond tussen lip en ondertanden)
- blauwe plek oogkas, waarschijnlijk waar m'n bril in m'n gezicht is geramd (die ik overigens nog gewoon op had, hoe weird is dat?)
- toch ook geschaafde zere knie (maar hoera! broek nog heel)
- zere kaken door de klap
en m'n ondertanden zijn nog behoorlijk gevoelloos...


Plaatjes? Tuurlijk, heb ik ook............ (zwakke magen misschien beter even doorscrollen!)










Wat een gok hè? Ziet er niet uit.
Tja en verder? Ach weet je, de boel zal wel weer helen hoor. Daar zit ik niet zo over in.



Maar wel een beetje over m'n hardloopcarrière, want een beetje vreemd is het natuurlijk wel......