Translate

donderdag 11 juli 2013

Alfred was kwijt!

Gisteren. Heel de dag.

En da's raar, want Alf blijft meestal graag dicht in onze (vooral mijn) buurt. Hij zit met mooi weer het liefst in eigen tuin te dommelen


of een bloembak te testen




 of het gras





of slapen in een geriefelijk bedje  bloempot      een bloempot?!?





of wachten op een leuk spelletje 'pak de grashalm'



of inspectie van de landerijen.


Maar gisteren dus niet. Rond 9 uur ging hij naar buiten een tegen de middag realiseerde ik me dat ik hem daarna niet meer had gezien. 
Eerst maar eens met alle dochters een rondje door het huis: is hij ergens een slaapkamer in gesneakt en ligt hij lekker op een bed (verboden!!)? Of issie in een kast gekropen en ligt daar verstopt te snurken (nog verbodener!!)? 

Helaas, geen teken van Alfred. Niet op de gewone en ook niet op de hele ongewone plekken. 
Buiten roepen en fluiten levert ook al geen resultaat op. En da's gek, want daar komt hij altijd op af. Als in: AL TIJD. 

Ik voel hoe een steen in m'n maag zakt en zie ook de bewolking over de koppies van de meiden trekken. De laatste onfortuinlijke avonturen met onze poezenkinders zijn nog behoorlijk traumatisch....
De hele middag blijven we op geregelde tijden roepen en fluiten. Ik stroop de garages van de buren af om te kijken of hij per ongeluk is opgesloten, maar helaas: geen resultaat. 
Ik voel de maagsteen steeds grotere vormen aannemen... Het zal toch niet...?
Voor de zekerheid check ik de Amivedi website op gevonden dieren, maar ook daar geen melding.

De uren rijgen zich aaneen en het wordt avond. Er moet gewoon gekookt, gegeten en afgewassen worden, maar m'n hoofd is er niet bij. Ik zie steeds beelden van die grijze op m'n netvlies. En een nieuwe begrafenis.
Bij schemering loop ik met Jongste een stuk over de dijk om te kijken of hij ergens ligt (aangereden, weggekropen) maar wederom: niks te zien.
Zuchtend gaan we weer naar huis. 

Als het helemaal donker is, ga ik nog een keer roepend en fluitend in de tuin staan, in de hoop dat dit normale avondritueel hem op magische wijze tóch zal laten verschijnen. Nee dus..

En dan, als ik al bijna naar binnen wil, hoor ik hem ergens.  Mauw. En nog eens: mauw! 
Het klinkt een beetje klagelijk en gesmoord en ik kan het dan ook niet echt plaatsen, maar ik verbeeld het me niet! Ik hoor hem echt.
Ik ga door met roepen en fluiten en tegen hem praten in de hoop reactie te krijgen. Nog een paar keer hoor ik het miauwen en ik krijg het idee dat hij misschien in de garage van (het leegstaande) buurhuis zit. De overbuurjongens houden daar de tuin bij en halen daarvoor gereedschap uit die garage. Misschien is hij achter hun rug in de garage geglipt?
Ik haal de sleutel bij de overburen en sprint de garage in! Maar nee, weer mis, geen Alfred.

Waar zittie dan?? Ik hoorde hem toch duidelijk. 
Met het garagelicht nog aan en de deur open, loop ik nogmaals naar de achterkant van de tuin en roep en fluit. En jawel, wéér krijg ik antwoord. 
Ik spits m'n oren kijk zoekend rond en denk dan twee oogjes te zien schitteren op het veld achter onze tuinen. 
Ik loop er al kletsend naar toe en zie inderdaad het vage silhouet van een kat (het is inmiddels pikdonker). Ja hoor, hoera!! het is hem!!.
Maar hij zit helemaal in elkaar gekropen en duidelijk doodsbang in het gras. Ik loop naar hem toe en wil hem aaien, maar hij deinst voor me terug en loopt een paar stapjes weg.
HUH? Alfred, voor MIJ weglopend? Dat is zo ongeveer hetzelfde als een zwarte Sinterklaas: onmogelijk!

Hij moet dus wel heel erg geschrokken zijn van iets. Ik kan ook niet zien of hij gewond is, dus ik besluit het heel voorzichtig aan te pakken. 
Ik loop al pratend en fluitend voor hem uit naar onze tuin in de hoop hem mee te lokken. Maar dat werkt niet want hij blijft verstijfd zitten.
Hm, nog maar eens proberen. Heel liefjes en geruststellend pratend schuifel ik weer met uitgestrekte hand op hem af,  en dan laat hij het toe dat ik z'n bolletje aai en z'n ruggetje en dan durf ik hem ook op te tillen. 
Zo te voelen is hij helemaal heel en niet gewond, maar trillend als een rietje hangt hij tegen me aan. 
Ik neem hem gauw veilig mee naar binnen! Wat een opluchting!

Onderweg heeft hij me nog wel nat geplast (van angst? of heeft hij het al die tijd opgehouden?) maar bij verdere inspectie blijkt hij ongedeerd *grote zucht van opluchting* en gaat hij na een poosje een paar happen eten. 
Hij is nog wel erg schrikachtig en argwanend en om de zoveel tijd gaat hij voor de schuifpui kijken of er niks te zien is. 

Blijkbaar is hij zich dood geschrokken van iets en in blinde paniek weggerend en heeft hij pas in het donker weer naar huis durven komen. 
Heel fijn, maar voorlopig heeft-ie nu huisarrest!

En ik? Ik ben vooral blij en dankbaar, maar ik kan wel naar de drogist voor haarverf want ik heb er grijze haren van gekregen!  
Oh, en effe die schurftige maagsteen begraven.  ;)