Let wel, ik ging niet twee dagen achter elkaar, maar met twee dagen ertussen ;)
Oudste kon niet op de ene dag, want moest op kamp met het werk.
Middelste kon niet op de andere dag, want moest leren voor een tentamen (geen herfstvakantie voor die arme studenten hè)
We mochten geen van allen op de eigenlijk geplande dag, want dat bleek een 'restriction day' te zijn op ons abonnement.
Zodat ik me uiteindelijk maar manmoedig aanbood om dan twee keer op en neer te rijden. Je moet er wat voor over hebben om je kinderen gelukkig te maken, niet? Ginormische opofferingen getroost een moeder zich toch. Tobben. Afzien.
Maar dat terzijde.
Ik kwam dus ook niet aan hardlopen toe en dat moest gisteren goedgemaakt worden. Toen eindelijk de buien een beetje wegtrokken, stapte ik in mijn ren-plunje en -schoenen. En begon.
Ik had een klein loopje bedacht van een kilometer of zeven.
Omdat het inmiddels wel aardig hard waaide, bedacht ik een strategische route. Eerst een stukje vóór de wind starten om op te warmen.
Dat lukte best.
Vervolgens sloeg ik de hoek om en kreeg de wind schuin tegen. Pfoei, het werd nog echt werken ook! Maar ik liet me niet kennen en ploeterde stevig door. Inmiddels werd het echt warm ook. De rits kon open, de mouwen konden opgestroopt en toen was ik wel door mijn afkoelingsstrategieën heen.
Terwijl ik daar dapper mijn best deed op kilometer 2 en 3 kruiste ik het pad van een andere hardloper. Zo eentje met zo'n atletische bouw en van die lange lenige antilope-benen.
De illusie om achter zijn rug in de slipstream te gaan hangen kon ik wel vergeten, toen ik zag dat hij binnen de kortste keren de afstand tussen ons ruimschoots liet oplopen.
De engerd. Pfffff, waar is de sportiviteit onderweg gebleven?
Nou goed, alleen verder maar weer.
Ik draaide opnieuw met de weg mee, draafde over het bruggetje en kreeg de indruk dat de wind iets minder was geworden. Kilometer 4 ging redelijk.
Opgewekt begon ik aan het laatste stuk langs het fietspad, zag de bomen dunner worden en vervolgens plaatsmaken voor kale weilanden.
Ik kreeg de wind vol voor de kiezen en werd haast van de sokken geblazen.
Ademen kostte gewoon moeite, omdat de wind de lucht uit mijn openhangende mond rukte. Voor ik überhaupt wat naar binnen kon zuigen.
Ik zette nog een tandje bij en begon aan de anderhalve kilometer recht tegenwind.
Ik worstelde en hijgde en voelde me toch ondertussen nog behoorlijk stoer, tot er opeens vanuit het niets achter mij een vent opdook, die me zeer nonchalant, maar met alle gemak van de wereld, inhaalde.
Mán, wat haatte ik die gespierde neon-gele gestreepte rug van die vent!! En nog meer die neon-gele gestreepte snelle benen.
Da's toch niet eerlijk? Mij er een beetje uitlopen terwijl ik zo m'n best loop te doen?
Ik maakte m'n 'tegenwind-kilometertje' af, liep nog een stukkie met de wind opzij, en eindigde met een laatste stukje wind-in-de-rug. Waarbij 'Zij-van-Boven' zo aardig waren nog een beetje afkoeling te leveren door een lekker buitje neer te smijten.
Wat zeer welkom was, omdat ik met mijn brandende inspanningsharses bijna als Jack-o-lantern tussen de Halloweendecoraties in Disneyland m'n geld had kunnen verdienen
om van mijn brandende ribspieren nog maar niet te spreken, na al dat moeizame inademen.
Maar goed, niks wat een paar glaasjes koud drinken én een warme douche niet kunnen verhelpen ;)
En ik heb het toch maar weer mooi gedaan.
Maar laten we wel even afspreken, collega-hardlopers, dat jullie voortaan je rondje tegengesteld lopen aan dat van mij!
